Modernite acıda tıbbın bir an önce ortadan kaldırılması gereken bir arkaizm görse de insan acıdan her zaman kaçamaz. Çünkü acının sosyal işlevleri de vardır. Acı her yöne çekilebilen bir enstrümandır.
Geçmişte iyi bir Hıristiyan, acı çekerek İsa’ya bağlılığını gösterirken günümüzde acı çekmenin iyi Hıristiyan olmanın bir göstergesi olduğu kabul görmemektedir. David Le Breton, Acının Antropolojisi adlı kitabında acının insanı kendinden koparması ve sınırlarıyla yüz yüze getirmesi anlamında kutsal bir yara olduğunu söyler.
İnsan acı çektiğinde hayata bakış açısı değişerek yaşama coşkusunu hatırlayarak hayatın değerini anlar. Acı insanda yaşama zevkini oluşturan alışkanlıklar ağını parçalar ve bize ne kadar geçici ve güçsüz olduğumuzu öğretir aynı zamanda.
Bu satırlar acının daha çok tıbbi alana havale edilen fizyolojik hastalıklara bağlı yönünü vurgular. Diğer taraftan acı ruhsal olarak da insana ait bir olgudur. İnsan acı çektiğini fark ettiği zaman insan olduğunun ayırdına varacaktır. Palyatif Toplum adlı kitabında Byung-Chul Han sadece hakikatlarin acı verdiğini söyler. Ona göre acı olmadığında kör ve hakikate kapalıyızdır. İnsan acı çektiğinde gerçek anlamda sever.
Acı bağdır. Günümüzde insanlar acı verebilecek yoğun bağlardan uzak durmaktadırlar. Bu nedenledir ki tüketim niteliğindeki aşkların bitişi acı vermez insanlara. Ancak canlı ilişkiler ve gerçek birliktelikler bozulduğunda acılı olur. Canlı ilişkiyi ölü olandan ayırt eden en önemli şey kopuşlarda yaşanan acıdır.
Günümüz toplumlarında acı, tıbbi alana havale edilerek ruha ait olandan soyutlanmıştır. İnsanlar acı çekmemeye ve mutlu olmaya şartlanmış hale gelmişlerdir. Medya ve yayın sektörü başta olmak üzere politika üretenler dahi insanın özüne ait olan bir olgu olan acıyı bireyden söküp almak üzere sözleşmiş gibidir. Kişisel gelişim kitapları, yaşam koçları, psikologlar el birliği ile insanın “iç-gözlem” yaparak kendi varoluşuna dair farkındalığına bilerek ya da bilmeyerek engel olmaktadırlar.
Chul Han’ın dediği gibi toplum olarak anestezi almış halde duyarsız, duygudan arınmış ve devamlı mutlu olmaya odaklı bir yaşam sürmekteyiz. Bizi bu haz odaklı durumdan çıkaracak ve hayata bakışımızı derinleştirecek gerçekliklere ihtiyacımız var.