Kur’an ciddiyete davet eder! 

“Biz göğü, yeri ve aralarında bulunan şeyleri oyun olsun diye yaratmadık” (Enbiya: 21: 16) 

Varoluş, anlamsız değildir ve anlamsız olmayan her şeyi ciddiye almak gerekir. Ayette geçen “laib” kelimesi oyun anlamına gelir. Arap “lu’ab” diye oyuncağa der. Oynamak, oyuncak, eğlenmek, angarya, boş vakit geçirmek gibi kelimeler hep bu köktendir. 

Öyleyse bu ayetin bize bakan yönü, ciddiyete davettir. Bu aleme oyun oynamaya gelmedin! O halde sorumlu davranmalısın! der ayet. Zira hayat, bir lunapark değil. Sen Tanrı’nın çocuğu değilsin. Bilakis halife-i rui zemin olma hasebiyle, ortak iyi’ye (maruf) teşvik etme ve ortak kötü’ye (münker) karşı mücadele etmek gibi bir sorumluluğun var. 

Aslında anlamlılık ile hayatı ciddiye almak arasında önemli bir bağ var. Enbiya suresi, peygamber kıssaları ile bize anlamlı bir hayat nasıl olur hatırlatması yapar. Adeta bu ayet penceresinden sureye bakacak olursak, peygamberler ve onların dostları hayatı oyun oynayarak geçirmediler. Sorumlu davrandılar. Tevhidin ve adaletin yanında oldular ve zulme karşı imkanları nispetinde mücahede verdiler demektedir. 

Hayatı ciddiye alan, yaptığı işi de ciddiye alır. Ne vazife yapıyorsan yap bunun oyun değil sorumluluk olduğunu bil! Zira Rabbin, muallim isen bu vazifeyi sen oyun gibi algılayasın diye değil sorumlu davranasın diye sana o imkanı verdi. Dini liderlik, oyun ve eğlence için değil mazlumların yanında adaletin sesi olmak için var. Mesleğin oyuncak değil, ailen oyuncak değil, evladın oyuncak değil. O halde ciddiye al ve sorumluluklarını yerine getir. İşte tüm bunları ancak ciddiyetle yapabilirsin. 

Madem ki her bir şey oyun olsun diye değil ciddi bir gerekçe ile yaratıldı , o halde ben kimseyi alaya almamalıyım. Sure’nin ikinci ayeti ise “alay edenlerden” bahsediyor. Alaya almanın bir müşrik hasleti olduğundan bahsediyor. Yine bu ciddiyetin nasıl olması gerektiğini, bu surenin en çarpıcı ayetinden anlıyoruz. “Biz seni insanlığa merhamet için gönderdik” (Enbiya: 21:107) 

Kur’an’ı besmelesiz okumayız. Besmele nasıl ki öncelikli ise besmelenin içindeki rahmet ve şefkat dahi hatırlanması açısından önceliklidir. “Merhamet, baş aşağı bir cemiyeti baş yukarı yapan kudret” der şair. Merhamet ciddiyetin anahtarıdır adeta. Neye ve kime samimi olarak merhamet edersek, onu ciddiye alırız. Çoğu kez çocuklarımıza merhamet ederiz ve onun için en fazla onları ciddiye alırız. Lakin Rabbimiz, yukarıdaki ayetten de anlaşılacağı üzere, her şeyin ciddiye alınması gerektiğini söylüyor. 

O halde sevginin ve şefkatin kapısını arala ve mütebessim bir edayla varlığı kucakla! Allah seni ve varlığı ciddiye aldı. Sen de O'nu ve O'nun ciddiye aldıklarını ciddiye al!  

Ciddiyetsiz yaşama! Hayatını, sıhhatini, kendini ve dahi varlığı ciddiye al! 

Okuduğumuz ayetler, bizim insani ve vicdani damarımızı beslemiyorsa ve bizi; iyiye, güzele ve sorumlu davranmaya teşvik etmiyorsa, bu okumanın doğru bir okuma olmadığını bilmeliyiz.  

Selam ve dua ile