ÜÇ ÇİÇEK

“Üç Aylara Dair Gönlümden Geçenler”

     Şu ömürde bir zaman dilimi hayal et şimdi arkadaşım. Bir zaman dilimi ki ömre bedel. Bir zaman dilimi ki yüzü ötelere dönük. Seni oralara davet ediyor ve seni o yöne tevcih ediyor. Garip olduğun şu garip yerden seni alıyor ve gurbetini bitiriyor. Âdeta seni asıl vatanında manen gezdiriyor. Seni sanki tanışık olduğun ama belki de alışık olmadığın bir boyuta alıyor. Seni özüne doğru bir seyahate çıkarıyor. Seni başka âlemlerde bir seyyah ediyor yani.

     Başkalaşıyorsun sen daha sonra, seni bir başka ediyor. Dahası, kire-pasa bulanmış söz, eylem ve düşüncelerini kardan aydınlık ediyor. Diline, gözüne, kulağına ve bütün azalarına filtre ve süzgeç takıyor sanki. Kötüyü söyleyemiyor, yasağa bakamıyor ve çirkini dinleyemiyorsun artık. Her şeyini bir mihenge vuruyor, bir ölçüye göre yaşamaya başlıyorsun. Seni bir nevi esir edebilen küçük-büyük, sunî, renkli ekranlara karşı daha fazla teyakkuzda oluyorsun. Onlara ayırdığın saatleri, dakikalara indiriyorsun. Ve onları bir ni’met bilip amacına muvafık kullanıyorsun. Vaktinde garip bıraktığın, tozlu raflara terk ettiğin, belki de küçük bir değer dahi vermediğin hatta çoğu zaman senin için gündem konusu olamayan “kitap” denen dostunu hatırlıyorsun ve hayatına tekrar alıyorsun. İşte bu suretle bu zaman dilimi, seni yarınlarda küçük düşmekten, mahcup olmaktan tutup kurtarıyor. Senin hayat öykünde kara lekeler, siyah noktalar bırakmıyor; günbegün artan, günbegün daha parlayan bembeyaz sayfalar ekliyor ömür defterine…

     Sana artık her şey başka geliyor. Bir başka bakıyorsun eşyaya. Bir küçük karıncaya basamıyorsun artık meselâ. Daldan düşen bir küçük kuru yaprak sana başka mesajlar veriyor artık. Meçhul akıbetini orada görüyorsun. Kırlarda yapayalnız açan bir sarıçiçek bir muallim oluyor sana. Ondan neler neler öğreniyorsun…

     Bir bardak su, bir parça ekmek sana artık öyle gizli sırlar veriyor ki… Ağlayan minik yetimlerin, öksüzlerin yanından öylece geçemiyorsun artık. Üzerindeki eski, yırtık elbiselerden gözünü kaçıramıyorsun. Onları kucaklamak ve ağlamak senin tutkun haline geliyor. Yağmur olup yağmak istiyorsun bütün hüzünlerin ve bütün zulümlerin üzerine… Gece vakitleri artık sende yeniden diriliyor sanki. Bundan önceki geceleri yaşamamış sayıyorsun kendince… Uyumak istemiyorsun adeta, hep bir kıyam ve ihya ile yürümek istiyorsun geceler boyunca. Her geceyi kutsî bir boya yapıyor ve boyamak istiyorsun onunla bütün ömrünü. Çünkü onda artık gafleti değil O Bâkî’yi (c.c) ve O’ndan gelen Bâkî Mesaj’ı duyuyorsun. Sonra O Mesaj’ı sana tebliğ eden O Kutlu Elçi de (asm) düşüyor aklına ve ruhuna. O’nu tanımak ve izini takip etmek gerektiğini düşünüyorsun. O’nu da (asm) katıyorsun yıldız misali gecelerine. Artık geceler senin için Bâkî bir aşkı heceleyen şiire dönüşüyor. Hece hece yanıyor ve yandıkça kendine geliyorsun. Bu yüzden bu baki anları fani sûrette geçirmeyi israf diye telakki ediyorsun…

     Her zaman yürüdüğün sokaklarda gezinen küçük-büyük hayvancıklarla ve diğer bütün canlılarla kardeş oluyorsun artık. Yaratan’dan ötürü seviyorsun her yaratılanı. Kuş sesleri, rüzgârlar, denizler, bulutlar ve daha nice mahlûkat sende artık değişik bir mana kazanıyor. Hele, beş vakit yükselen nidalar var ya elif misali minarelerden. Artık onları kurtuluşun muştusu olarak dinliyorsun. Sen bir talebe ve her şey sana bir ders oluyor. Hepsini sanki okuyorsun. BİR’inden, gerçek sevdiğinden, gerçekten sevmen gerektiğinden gelen bir mektup gibi okuyor ve anlıyorsun onları. Kim olduğunu, nereden geldiğini, buradaki vazifenin ne olduğunu ve nereye gideceğini de idrak ediyorsun…

     Biteviye, yorulmadan, usanmadan yaptığın dünyevî işlerde de farklı bir vaziyet alıyorsun. İşini daha güzel yapıyor ve hak-hukuk konusunda ince eleyip sık dokuyorsun artık. Başkasının hakkına göz ucuyla dahi bakmıyorsun. Aldatmak ve hile gibi kavramların artık muamelelerinde yeri yok. İşinin ehli oluyorsun yani…

     Yardımlaşmak ve infak gibi ince manalar giriyor hayatına. Fakir bir kardeşinin tebessümünde aramaya başlıyorsun gerçek baharı ve cenneti… Yemek-içmekten, mal-mülkten, makam ve şöhretten ibaret olmadığını anlıyorsun bu yaşamın. Kim olursa olsun herkesin sadece “bir kul” olduğunun farkına varıyorsun. Bu cihandaki asıl gaye ve maksadın Yüce Yaratan’ı tanımak ve rızası dairesinde bir yaşam sürerek rızasını kazanmak olduğunu öğreniyorsun. Hülasa, artık kendini okuyabiliyorsun. Başkası değil kendin oluyorsun…

     Evet arkadaşım, seni bu şekilde yeniden inşa edecek ve manen yüceltecek “ömre bedel bir zaman dilimi” var şu ömür içinde. Seni Yaratan’a (c.c) yakın edecek; seni O’na sevdirecek ve seni, O’nun en çok sevdiğine (asm) benzetecek bir zaman dilimi… Üç aydan müteşekkil bir dönem. Üç çiçek diye isim vermiş kendince bir garip şair. Üç Çiçek… Üç günlük şu köhne ömürde “Üç Çiçek”: Recep, Şaban, Ramazan.

     Bu kutsî çiçeklere iyi bakalım arkadaşım. Onları kurutmayalım. Yoksa asıl kuruyan, asıl hazana tutulan biz oluruz…

"Rabbim bu üç çiçeği güzel ülkem, Âlem-i İslâm ve bütün insanlık için güzel baharlara bir müjde eylesin."