Ah! Muhsin Başkanım…
Şehadetinin 12. sene-i devriyesinde de bulunmadı katillerin.
Bulmadılar, bulamadık!
Aramadılar, aratmadılar, arayamadık ki…
O hep gülen ve güldükçe yüzünde güller açan resimlerin paylaşılmakta sanal ortamlarda. Sağlığında varlığının farkında olmayanlar bile çok seviyorlar şimdi seni.
Kaç sene geçti vefasızlığımızın, vurdumduymazlığımızın, umursamazlığımızın ve hatta ihanetimizin üstünden?
Keş Dağları’nda 2009’un 25 Mart’ında karlara atılan kör düğüm hâlâ çözülemedi.
Keş Dağı’nın buzları erimedi hâlâ.
Gazeteci İsmail Güneş’in “Yerimizi hala bulamadınız mı?” sorusu hâlâ asılı duruyor Keş Dağı’ndaki ardıç ağacının dalında.
Ah! Muhsin Başkanım…
Bu kaçıncı sene sensiz geçen?
Bu sessizlik hayra alamet değil!
Sensiz bir yanımız eksik, bir yanımız yarım ve yarınlarımız meçhul!
Ne çok özledik seni bilsen.
En çok da gururdan azâde duruşunu, güle benzeyen gülüşünü özledik.
Ve veda öncesi söylediğin o tılsımlı sözlerini;
Hani “Üç günlük dünya için fırıldak olmaya gerek yok!” Demiştin ya, yâdın dağlarda kaldı, adın gönüllerimizde başkanım.
Ne bitmez tükenmez kredin varmış.
Cömertçe kullanıyoruz yokluğunda. Kullandıkça çoğalıyor.
Ah! Muhsin Başkanım…
Dünyalık bütün nimetleri ve sunulan bütün teklifleri elinin tersiyle iten, eğilmeyen bükülmeyen yiğit başkanım.
Söz tükendi!
Sen gidince samimiyet tükendi.
Yiğitlik seninle anlamlıydı.
“Başkanım” demek sana ne de çok yakışıyordu.
Şimdi başsız kaldık, başkansız kaldık.
Dedim ya başkanım; söz tükendi!