Gönüllere merhamet mayalayan, damla damla sabır ve şükür aşılayan müstesna ay.
On bir ay unuttuklarımızı, ihmal ettiklerimizi hatırlatan on bir ayın sultanı.
Canımıza can, şehrimize renk katan,
Ey Şehr-i Ramazan.
Sen gelince kendimize geliyoruz.
Gitme ne olur, bizi bize bırakma!
Senin uyarıcıların olmasa uyanamayız gafletten.
Senin hatırlatmaların olmasa göremeyiz önümüzü.
Kim aç, kimler açıkta ve kimler muhtaç?
Sen gidince unutuyoruz düşkünleri, mağdurları, mazlumları, mağlupları, yetimleri, garipleri…
Bir garip oluyoruz işte.
Gitme ne olur, bizi bize bırakma!
Sahur vaktinin bereketinden, iftar anın lezzetinden mahrum eyleme.
İmsak vaktiyle başlayan sevincimiz akşam ezanıyla mutluluğa dönüşürken verdiğimiz mutlu ve huzurlu aile tablosunu bozma.
Teravihlerdeki coşkuyu, çocuk sesleriyle dirilen ve doğrulan saflarımızı kambur bırakma.
Her akşam sofra başında sabırla beklerken Habibi Neccar Dağında yankılanan ve Şehr-i Antakya’yı baştan sona kuşatan top sesini,dalga dalga yayılan ezan sesini; o seslerle birlikte gönüllerimize dolan huzuru ve süruru bize çok görme.
Gitme ne olur, bizi bize bırakma.
Sayende farkına vardık hemen yanı başımızda komşularımızın da olduğunun.
Mahallemizde ihtiyaç sahiplerinin de bulunduğunu sayende öğrendik.
“Aça aş, açığa bez verilmeli!
Adalet gecikmez tez verilmeli!”
Diyen şairin sesini sayende duyduk.
Gidersen unutacağız hatırlattığın güzellikleri biliyorum. Hep öyle oluyor çünkü.
On bir ay uyuyoruz mışıl mışıl.
“Bana dokunmayan yılan bin yaşasın” moduna giriyoruz anında.
İşte bu yüzden diyorum;
Ey Şehr-i Ramazan,
On bir ayın sultanı,
Gitme!..
Bizi bize bırakma ne olur.