Bu gidiş nereye?

İnsan kendi içinde seyahat eden bir yolcu

Aklının ve duygularının mürekkebinden süzülen irade kalemiyle yazar o kendi hikayesini

Yollar soğuktur ve geceleri üşür kimileyin

Tehlikelidir ve dahi sessizdir

Yolcu olan insana pusula ve rehber gerekir

Vicdan içine doğru yolculuk yapana, ne güzel bir pusuladır!

Ah ! Ne büyük hüsrandır yolunu kaybetmek

Nerden geldiğini ve nereye gideceğini bilmemek

Daha büyük ziyan ise niçin bu yolda olduğunu unutmak

Sahi yahu ! Nereye bu gidiş?

Evet evet, nereye bu gidiş?

Fe eyne tezhebun?

Hayat vahyin sorduğu bu soruya cevaptır aslında

O kadim soru: Nereden geldik ve nereye gidiyoruz ?

İnna lillahi ve inna ileyhi raci’un

Allah’tan geldik ve O’na dönüyoruz

Her fıtrat mutlu olmak ister

Yemek ve içmek ne kadar fıtriyse mutlu olmak dahi öyle

İnsan en çok zamanı unuttuğunda mutlu olur der bir yazar

 Peki zamanı unutmak mümkün mü?

Madem mümkün değil, öyleyse mutluluk imkansız olan bir duygu mu?

Mutlu olmak zamanı unutmakla mümkünse insan nasıl mutlu olur?

Bunun tek yolu, Viktor Frankl’ın dediği gibi varoluşsal anlamlılık bilinciyle mümkün

Zamanı anlamlı yaşamak ile

Acının, yokluğun, zorluğun, zahmetin, zilletin ve hatta ölümün dahi bir anlamı var diyebilmek

Saçını anlamsız yaratmayan, acını anlamsız yaratmadı bilincine kavuşmak

İslam, huzurun yolu diyoruz

Peki çilesi olmayan bir yol mudur Islam?

Elbette değil zira her peygamber yudum yudum içmiştir çileyi

Yüreği fay hattından kırılmıştır her nebi’nin

Lakin bu yolu huzurlu kılan, her şeyin bir anlamı olduğuna inanmaktır

Sahi insan neydi?

Yolcu idi

Yolun zorlukları var idi

Bu yol uzaktır, menzili coktur, geçidi yoktur derin sular var

Öyleyse Allahlı yani anlamlı yaşamaktır huzur

Yoksa yollar bitmez

Kısa dahi olsa çekilmez o patikali yollar

Gemideysen bitmez o dalgalar

Uçaktaysan boğar seni hava basıncı ve korkutur o yükseklik

Yoldan dönmek ister anlamını kaybeden

Ferhat dağ yoluna çıktı ve anlamlıydı yolculuğu zira sonunda Şirine kavuşmak vardı

Mecnun çöl yolcusuydu ve aştı çölleri zira yolun sonunda Leyla vardı

İstikamet yolculuğunun maksadı ise ubudiyettir

Mevlaya kavuşmak için çıkar insan yola

O’nun rızasına nail olmak

Uzak uzak yollara gider

Bilinmedik vadilerde türlü cefalar çeker

Bir gök, bir arz bir de Allah şahittir kimileyin onun çilesine

Yolculuk bu, her bir şey gelir insanın başına

Lakin yoldan çıkmadıktan sonra gam değildir hiç biri

Evet, hakiki hüsran yoldan çıkmaktır

“Dalalet” eski Araplarda çölde yolunu kaybetmek demektir

Nereye , ne için gideceğini bilmemek ne kadar acı?

İnsanın kendisine yaptığı en büyük zulümdür yoldan çıkmak

 Peki ya insan yoldan çıktığını nasıl anlar?

Çoğu kez hissedemez bunu.

Bunu anlamanın bir yolu gökteki yıldızlara bakmaktır

Bir yolu ise vicdan isimli pusulaya müracaat etmek

Bir de yola çıktıklarınla birliktemisin hala ?

Ya yola çıktıkların yoldan çıkmışsa?

Lakin herkes içine doğru yaptığı yolculukta yalnızdır.

Evet, insan bir yolcudur içine doğru akar gider kimileyin

Yelkensiz, pusulasız, kimsesiz ve yapayalnız

Kur’anla ve vicdanla muhasebe etmeli insan kendini

Hesaba çekilmeden hesaba çekmeli nefsini

Vahyin sorduğu bu soruyu sormalı

Fe eyne tezhebun?

Bu gidiş nereye?

Selam ve dua ile