UMURSAMAZLIĞIN ENKAZI ALTINDA CAN VEREN İNSANLIK !

UMURSAMAZLIĞIN ENKAZI ALTINDA CAN VEREN İNSANLIK !

Her doğum birbirine benzer. Emek, sancı ve dünyaya geliş. Ağlama sesi ve o ağlayanı şefkatle bağrına basan bir müteselli.

Her doğanda şahit olduğumuz ilk tablo; avazı çıktığı kadar ağlayan bir bebek ve onu teselli eden annesi. Öyleyse acı duyana şefkat eli uzatmak, bu hayatın en özet gayesi.

Çok şey anlatır düşünene, anne kucağında yeni doğan bir bebeğin portresi.

Umursamazlık insan fıtratına ilk yabancılaşma.Tüm mücrimlerin bağrında müşterek virüs. Kardeş katili Kabilden ettiğimiz tevarüs.

Umursayan hangi insan suç irtikap edebilir ki?

Umursamadığımız için işgal ederiz, kırarız, dökeriz hatta vururuz ve öldürürüz.

Umursamadığımız için hep kırılır ve kanar sinelerimiz. Oysa ki bir şefkat eliydi uzanan Rahmandan, daha doğarken biz.

Ah keşke bilseydik ! Başladığı yerde bitecek bizim de hikayemiz. Topraktan geldik zira yine toprağa gireceğiz.

Öyleyse nedir bu hırs ve ihtiras ? Niçin hep nadanız biz ve neden olamıyoruz hassas?

Bu değildi oysa ki, daha doğarken gördüğümüz muamele. Koşulsuz bir sevgiyle karşılamıştı bu hayat bizi. Ne kadar da yabancıyız şimdi biz, o temiz fıtrata. Takılmış gidiyoruz bohem bir hevesata.

Bizi bizden ediyor mateessüf, bu beyhude hırs ve yarış ! Oysa ki mukadder sonumuz bizim, yakasız bir gömlek ve kuru toprak iki karış.

Yağmur, şefkat dersi veren muallim bize. Kurumuş zeminin bağrına inen bir atiyye-i Rahmaniye. Sen de yağmur ol ve nazil ol yüreklere diyor sanki lisan-ı haliyle.

Güneş, rahmeti hatırlatan bir ayat-ı tekviniye. Karanlığı bitirip nur saçan siracu'l-vehhac. Gözler ışığa, gönüller hikmete muhtaç.

Öyleyse sende güneş ol ve yan gecenin göbeğine ! Yetimlere, muhtaçlara, mazlumlara, öksüzlere ve dahi mücrimlere şefkatle bak. Karanlığa küfredeceğine bir mum yak !

Zerreden kürreye kadar her şey Rahmandan damlayan katre katre rahmet yağmurudur lakin maalesef insan bu hakikati unutur.

Kur'an isimli mesaj vahyin dilinde 'tezkira' yani hatırlatmadır. Zira insan unutandır. Nisyan ile maluldür. İlahi kelam " Allahı unutan Allah'ında kendilerine kendilerini unutturduğu kimseler gibi olmayın" (59:19) derken bize bu gerçeği hatırlatıyordu.

Peki insanın Allahı unutması malum ama insanın kendisini unutması nasıl olur?

İnsanın kendisini unutması, fani, sınırlı ve kusurlu olduğunu unutması ile başlar. İnsan evvela fani olduğunu unutur. Hiç ölmeyecekmiş gibi konuşur, plan yapar ve yaşar. Tekasür krizi ve güç zehirlenmesi bunun bir neticesidir. Secde bu hakikati hatırlatan ameli bir zikirdir oysa.

İnsanın başkalarını ötekileştirmesinin arkasında yatan bir diğer psikolojik eğilim ise kendisini dev aynasında görmesi ve aczinden ve kusurlarından bihaber olmasıdır. Kendisi sütten çıkmış ak kaşık değildir lakin hatalarını ve acziyetini hep unutur.

Oysa ki kıyam kusurlarımızı ve günahlarımızı rüku ise acziyetimizi ve sınırlarımızı hatırlatmaktadır.

İnsanın en bariz zaafı madem ki unutmaktır öyleyse en temel ihtiyacı vahiyle aydınlanmak olmalıdır. Zira biz insanlık ailesi olarak kendimizi unuttuğumuz için bu haldeyiz. Bu nedenle zalim, mütecaviz ve hatta katiliz.

Zira akleden bir kalbimiz olduğunu unutuyoruz biz. Vicdan adlı güneşi fıtrat libasımızın içinde kaybetmiş maskaralar gibiyiz.

Doğumlar hep birbirine benzer lakin ölümler hep başka başkadır. Her doğum bir annenin kucağında lakin kimi ölümler yapayalnızdır.

Silah, uyuşturucu veya bomba öldürür lakin katil olmaz. İhanet tüm zulümlerin ve cinayetlerin annesidir. Katil olan silahlar ve bombalar değil bohem hayatımız ve umursamayan nadan yüreklerimiz.

Bizler maddesinin enkazı altında kalmış, küresel bir hastalık olan hedonizmin ve çıkarcılığın ahlakımızı, şahsiyetimizi ve benligimizi idam sehpasında yargıladığı kimseleriz. Onun için işgal altında akletmesi gereken kalbimiz.

Ne hazindir ki, asırlardan beri insan isimli cins kumaş, ayaklar altında kalmış paspas!

Ey insanlık ! Ne zamana kadar sürer bu sendeki bencillik, umursamazlık, hırs ve bu ihtiras ?

Selam ve dua ile